"YOLLARDA BULURUM 'BEN'İ"

-
SESSİZ GEMİ
Artık demir almak günü gelmişse zamandan,
Meçhule giden bir gemi kalkar bu limandan.
Hiç yolcusu yokmuş gibi sessizce alır yol;
Sallanmaz o kalkışta ne mendil ne de bir kol.
Rıhtımda kalanlar bu seyahatten elemli,
Günlerce siyah ufka bakar gözleri nemli.
Biçare gönüller. Ne giden son gemidir bu.
Hicranlı hayatın ne de son matemidir bu.
Dünyada sevilmiş ve seven nafile bekler;
Bilmez ki, giden sevgililer dönmeyecekler.
Bir çok gidenin her biri memnun ki yerinden.
Bir çok seneler geçti; dönen yok seferinden
Yahya Kemal Beyatlı
Nihayet tren de göründü… Yine yolculuk vakti ve yine buruk bir sevinç düştü içime. Neden bilmem her yolculuk biraz hüzünlendirir beni. Belki de her gidişin bir dönüşü var misali her mutlu anın bitişindeki o burukluk içimdeki… Her yolculuk aynı değil tabi… gidilen yerin kendi hüzün veriyorsa başka… sevgiliden ayıran yolun hüznü ise bambaşka…
Yolculuklar hep özel hep farklı da olmuştur benim için... ister kalabalık olsun ister yalnız… hep kendimle kalırım… kendimi dinler, kendimle konuşur hatta hesaplaşırım, kızarım bazen de… bazen de affederim… birazcık da sevgi tabi… yok yok delilik değil benimkisi… düşünceler sarar etrafımı, önemli kararlar verir, planlar yaparım… gözlerim uzakları seyrederken hayaller kurarım, zihnim başka yerde gönlüm başka yerde gezinir… başka yerlerde dinlenir ve yoluna devam eder bedenimden gayrı…
Dinlenmek dedim de… Ne zaman bir yerde mola verilse hemen küçüklüğümdeki şehirler arası yolculuklar gelir aklıma… daha büyümek için ne çok yıllar vardı halbuki... hep tanıdık mola yerleri, hep tanıdık insan yüzleri… anlaşılmayan anonslar… şişen ayaklar… daracık koltuklar… dumanlı otobüsler… sıkıntıları bile başka güzeldi o eski yolların, keyfinin yanında…
Hüzünlenirim… ama neden… kim bilir belki de o en uzun yolculuk geliyor aklıma ondan burkuluyor içim… hani hepimizin bir gün mutlak çıkacağı... kimimizin dillendirmekten bile çekindiği hatta korktuğu o meşhur yolculuk… hani şu dönüşü olmayan…
Geride bırakacaklarımız… bırakmak istemediklerimiz… geleceğe dair planlarımız, hayallerimiz… yapmak istediklerimiz... yapamadıklarımız… hani şu bir türlü sırası gelmeyen… sürekli ertelediklerimiz… kimi için öyle kimi için böyle ama hep içten içe bir tedirginlik mutlak olan... korkmuyorum diyen yalan söyler ya da kendini uzak hisseder o yola, o yolculuğa… ondandır bu rahatlığı ne şüphe! Hele bir yakınına gelsin… yanıbaşına… Bak o zaman başka tabi…
Yine garip bir hüzünle başbaşayım… içimde… derinlerde… yolculuğun hüznü… kavuşmanın sevinci… ayrılığın gölgelediği bu sevinç anları hep beni üzen oluyor sanırım… ayrılık diyoruz ya… bu dünyadan kastımız… ya kavuşmaya ne demeli… bir başlangıç belki de o an… yeni bir yolculuk… yeni bir heyecan… Kim bilir belki de bilinmezliğin verdiği bir korku bizim ki, neyle kavuşacağımızı bilmeyişimiz bizi tedirgin eden... hem ayrılış hem kavuşma o zaman bizi bekleyen… hem bir son hem de bir başlangıç… sahi hangisi son hangisi başlangıç… ilk kez mi geldik dünyaya ya da son kez mi gidiyoruz bu yolda, bu yolculukta… Allah bilir elbet… elbet de sen gel bir de onu bana anlat…
“Yollar yürümekle aşınmaz” sözüne yaslayıp sırtımı elimden geldiğince uzatıyorum yolculukları, hayat zaten bir yolculuktur demiyor musunuz birçoğunuz… yolun keyfini çıkarmalı o zaman, başlangıç ve sonunu düşünmeden… kendini yola bırakmalı insan son durağa bakmadan… yolculukları seviyorum ben galiba, ruhuma verdiği molayı seviyorum… bir an olsun nefes alıyor, kendini dinliyor, kendini buluyor ruhum yolculuklarda… derin bir his çekiyor içine yüreğim ve fikir üflüyor zihnime… hafiften ama sürekli… sakin ama güçlü… uyuşturuyor onu belki de… kendine kapatıyor... alıkoyuyor… beni dinle diyor… beni unutma diyor belki de… esir alıyor onu…
Dedim ya yolculukları seviyorum ben galiba… yolculuksa dedikleri, hayatı sevişim de ondan o zaman…
Çocukluğumun şehirlerarası yolculukları… gençliğimin Ankara’ya ısrarla ve inatla trenle gidişleri… yemekli vagonda bira ve sigara böreği aşkına çekilen sekiz saatlik çile… gecikme yoksa tabi… Sahi tüm bunların sebebi yolculuğun o garip hüznünü hissetmek mi ya da dönüşün burukluğunu erteleyip, gidişin sevincini uzatmaya dair çocukça bir çırpınış mı acaba…? Biraz düşüneyim ben bunu en iyisi…
Eyvah!.. 
Yine tren kaçtı…


Arif Gökhan RAKICI
Kasım 2010

Yorumlar

Elif Baykal dedi ki…
Sevdim yazını,ama benim için genelde hüzünlü kısım baskın olmaz yolculukların tadına.. Hep sabah ki heyecan olur.. Hani hissedersin içinde ,yüreğinde, midende, belinde, tutulmuş boynunda; Heyecan... Hadi yaşayalım ,görelim ;lets feel good!
6 Aralık 2010 14:53
Merve Bensağlam dedi ki…
uzun zamandır içinde bulunduğum karışık duyguları yansıtan, trenle Hollanda semasına bakıp neden, niye, nasıl sorularıma bulmaya çalıştığım cevapları hatırlattı bu yazın bana gökhan!! ama yolculuklar yalnız hiç çekilmiyor yaaa insan iki çift laflamak istiyor uuzuuun yollarda..
6 Aralık 2010 14:54
Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

"SİYASAL TEMSİL ve DEMOKRASİ"

-
Zannedilenin aksine temsil mekanizmasının ve demokrasinin ilk örneği olarak kabul edilen Antik Yunan’da “temsil” kavramına denk gelen bir sözcüğe rastlanılmamaktadır. [1] Bugün kullandığımız temsil kavramı, Romalıların “repraesentare” sözcüğünden türemiştir. Ancak bu kelime bugünkü anlamından çok farklı bir anlamda : daha önce olmayan bir şeyin yazılı olarak ortaya konması veya bir soyutlamanın bir objede somut hale getirilmesi(örneğin, insan yüzünde veya bir heykelde cesaretin, hüznün, sevincin…vb.somutlaşması gibi) anlamında kullanılmış; yoksa, bazı birey ve kurumların diğerleri adına karar alması ve/veya eylemde bulunması anlamında kullanılmamıştır. Bugünkü kullanımına benzer anlamda, ilk defa 13. ve 14. yüzyıllarda Latince’de, daha sonra da İngilizce’de, kilise konseylerine katılmak üzere gönderilen kişiler için veya İngiliz Parlamentosu için kullanılmaya başlanmıştır. [2] Papa Clement V, 1311 yılında Viyana Konseyi’ne delegeleri göndermek amacıyla bazı piskoposları toplanmaya ça...
Devamı

"METROBÜSTE "RAHAT" YOLCULUK İÇİN 7 TEMEL İPUCU :)"

-
Resim
“34A, 34Z… Hangisi gelecek acaba?” , “Ay… Bi’ tane boş 34 gelse n’olurdu?” , “Bi’ de bakmışsın kapı tam önümde açılmış…” , “Keşke 10 dk. erken çıkabilseydim, kalabalığa kaldım yine…” artık bunların hiçbiri sizin için dert olmayacak J . Sizin için hazırladığımız 7 temel ipucunu uygularsanız metrobüste çok daha rahat yolculuk edeceksiniz. 1) Kapının açılacağı yeri doğru tahmin edin: “Balık baştan kokar” misali durakta metrobüsü beklediğiniz yer yolculuğunuzun nasıl geçeceğini de belirliyor. Kapıların açılacağı yeri hiç değilse kabaca tahmin etmek rahat yolculuk için en önemli ipucu. Öncelikle durağa geldiğinizde son kalkan metrobüsün kapılarına bakın ve o hizada durmaya çalışın. Önünüzde çok insan varsa bir adım sağlarında ya da sollarında durmak da bir taktik olabilir çünkü metrobüsler her zaman tam olarak aynı noktada durmuyorlar J . Buradaki diğer kritik konu ise hangi model metrobüsün geleceği. Konumunuzu “sarı renkli” metrobüslere göre ayarladıysanız ve eğer gelen “gri renkl...
Devamı

"...VE TANRI KADINI YARATTI"

-
“Hayatımda yaptığım hatalardan biri de evlenmektir. İşte görüyorsunuz…Ordular yönettim, meclisler yönettim, savaşlar yaptım, kazandım ama bir kadını yönetemiyorum. Okumuş da olsa, iyi ailede de olsa, sonunda kadın, kadındır. Bir devlet adamına eş olmak belki zor bir sanat…fakat bir devlet adamının eşi olarak kendisine ne yapmak düştüğünü bilmemek acıklı bir şey.” [1] M.K.ATATÜRK "Görünüşte kadına su gibi üstünsün ama iç yüzünden ona mağlupsün, isteklisin." [2] MEVLANA "Kadın psikolojisini 30 yıldır incelememe rağmen, büyük soruya cevap bulamadım: Kadınlar gerçekte ne ister?" SIGMUND FREUD Sözün bittiği bir "an": Bir Kız ve Bir Erkek Bebek Cem Yılmaz'a kulak vermeden olmaz :) [3] Biz erkekler...ne kadar da mutluyuz küçük ve basit dünyamızda...Fizyolojimiz basit, psikolojimiz basit...sadece bir testesteron hormonumuz var...yaşla beraber seviyesi biraz değişince hemen saçmalamaya başlıyoruz biri gelip bizi düzeltene kadar...yanlış...
Devamı